Πληγές

Όλα όσα ονειρευτήκαμε και

δεν πραγματοποιήθηκαν μέσα στο πέρασμα

του χρόνου, μας πλήγωσαν βαριά

Οι δείκτες του ρολογιού μας φάνηκαν πως είχαν κολλήσει 

μα το δέρμα μας γέρασε, και δε μπορώ να πάρω

τα πόδια μου πια. 

Πληγωθήκαμε.

Χτυπηθήκαμε , πιαστήκαμε στα χέρια σαν άντρες 

Μα όταν είδες το αίμα μου στις παλάμες σου λύγησες.

Έτρεξες σαστισμένος να βρείς επιδέσμους.

Προσπάθησες απελπισμένα να μπαλώσεις τις πληγές μου.

Γονάτισες και έκλαψες πάνω τους.

Εσύ! 

Εσύ που πάντα είχες τον έλεγχο.

Εσύ που έμοιαζες με θηρίο ανήμερο, φαινόσουν τόσο αδύναμος 

ξαφνικά μπροστά μου.

Μα καλά, τι έπαθες ?

Τίποτα το ιδιαίτερο

Συμβιβαστήκαμε μα χαθήκαμε

Δεν σε βλέπω πια, αν τύχει και σε δω στον δρόμο

μάλλον θα χω πιει, μάλλον θα με είχες πετύχει 

σε κάποιο παγάκι  να κοιτάω το κενό.

Τι δουλειά είχες εσύ εκεί ;

Λέμε ένα "τα λέμε", αλλά δε τα' παμε ουσιαστικά ποτέ.

Καλύτερα μόνη, δε μπορώ να υποκρίνομε για να γινώ αρεστή .

Έπιασε το φθινόπωρο και η φύση πεθαίνει.

Κυκλοθυμική εποχή ο Σεπτέμβρης, μια ζέστη μια κρύο.

Εχω και τα γενέθλια μου!

Κάθομαι σπίτι και βάζω τον σπασμένο ανεμιστήρα με χτυπά ελαφρά,

γιατί ζεσταίνομαι αλλά ταυτόχρονα κρυώνω και σκεπάζομαι.

Λίγο κρασί απ' το μπουκάλι κα λίγα αποτσίγαρα να μπουκώνουν τον 

αέρα που αναπνέω.

Ο ήχος απ' τον ανεμιστήρα που γυρνάει με δυσκολία

με καθησυχάζει ότι είμαι ακόμη εδώ.

Ένας λευκός καμβάς και λίγα χρώματα, για να δούμε που θα βγάλει .

Μου 'χεις λείψει τελευταία. 

Δεν είναι η πρώτη φορά. 

Πάντα σε σκέφτομαι και ας με έχεις ξεγράψει.

Δεν βγάζουν κάπου αυτά που λέω, δε καταλήγω, δεν έχω συγγραφικό οίστρο,

απλά σκοτώνω την ώρα μου.

Φωτάκια

Όλα γρήγορα και αστραπιαία σαν τα φώτα που βλέπεις .

απ τ' αμάξι πηγαίνοντας  σε γκρεμό με διακόσια .

Είμαστε φώτα στην εθνική που μας προσπερνάνε χωρίς να μας παρατηρούν.

Είναι δύσκολο να επιβιώνεις σε μια πόλη γεμάτη κόσμο και μοναξιά.

Είναι δύσκολο να μαζεύεις τα κομμάτια σου μετά από ένα ξενύχτι γεμάτο

καπνό και καταχρήσεις.

Απρόσωποι έρωτες,  τσαλακωμένα ρούχα πετάμενα στο πάτωμα να βρωμάν

ιδρώτα και ηδονή , ίσως να μυρίζουν και τα δάκρια που άφησες όταν 

συνειδητοποίησες πως είσαι πάλι μόνος.

άγνωστοι μεταξύ αγνώστων αυτό θα μείνουμε.