Και εκείνο το λουλούδι που πήγα να κόψω κ' τελικά μου το έκοψες εσύ, για να στολίσω το ποτήρι στο τραπέζι;
και τα ποιηματάκια μου;
τα ηλίθια σκίτσα που σου έκανα;
οι αγκαλιές;
τα φιλιά;
ο έρωτας που μου έκανες;
που θα πάνε όλα αυτά;
O καιρός περνάει γρήγορα μαζί με τον χρόνο και εξαφανίζονται. Tο ξέρω καλά αυτό, τόσα χρόνια τώρα λίγο έχω ζήσει πραγματικά, αλλά μαζί του έζησα, αυτός με έκανε!
Και όταν έφτανε η ώρα για εκείνη την τελευταία αγκαλιά πριν το αντίο, μου κόβονταν η ανάσα, ένιωθα αυτόν τον κόμπο στον λαιμό να με γδέρνει σαν μαχαίρι.
Τον έβλεπα να φεύγει και τα μάτια μου έτρεχαν σαν να τον ακολουθούσαν, σαν να θελαν να τον φτάσουν... Πάντα του κράταγα το χέρι σφιχτά δεν ξέρω αν το κατάλαβε ποτέ. Μια φορά στο λεωφορείο με είχε πάρει ο ύπνος πάνω στον ώμο του, μου κράταγε το χέρι και για μια στιγμή πήγε να το πάρει, τότε του είπα "μην μ' αφήσεις." Του το πα!
Θέλει να μείνει μόνος του λέει, να σκεφτεί λέει,
(δεν περίμενα ποτέ πως θα άκουγα κάτι τόσο κλισέ).
Και εγώ...; Eγώ;! Από πότε μπήκε στις προτεραιότητες μου το εγώ ;
-και αυτός, τι έκανε για σένα αυτός;
-μ'αγάπησε!
-στο έδειξε;
-το ένιωσα...
