Κενό.

Υπάρχουν στιγμές,
που κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτα..

Κανείς δεν βλέπει, δεν ακούει, δεν νοιώθει..

Υπάρχει ένα τεράστιο κενό..

Ένα τεράστιο κενό, που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα
και σε καταβροχθίζει, χωρίς να μπορείς να το ελέγξεις..

Χωρίς να μπορείς να αντιδράσεις και να κάνεις τ'οτιδήποτε..

Νοιώθεις τα πάντα γύρω σου να καταστρέφονται
και να σ'εγκαταλείπουν

με υπερβολικά γρήγορους ρυθμούς..

Και την επόμενη μέρα, ξυπνάς κ' είναι όλα εντάξει.

Σαν μην συνέβη ποτέ τίποτα..

Αλλά αυτό το σκοτάδι, αυτό το κενό δεν ξεχνιέται..

Δεν μπορεί να χαθεί..

Είναι δύσκολο να κατανοήσω ακόμη κ' εγώ η ίδια τι γράφω..

Μια απ'αυτές τις γαμημένες μέρες που ψάχνεις να βρείς

την ψυχική δύναμη που έχει χαθεί απο μέσα σου..

 

Καλημέρα.

7:59 π.μ.
Γύρω μου σκοτάδι...
Ένα μικρό φώς στο κέντρο το γραφείου μου.
Ένα ανυπόμονο ρυθμικό χτύπημα με το πόδι της καρέκλας..
Μία τζούρα απ'το τελευταίο μου τσιγάρο. (Τελευταίο, το υπόσχομαι!)
Λίγες γουλιές απ'τον αιώνιο καφέ..
Τρία τραγούδια στο Repeat.
Τα μάτια μου πρησμένα κ' μαυρισμένα απ'το τρίψιμο
του χθεσινού βαψίματος.
Είμαι ένα τέρας, ψυχικά νεκρή!
Το κεφάλι μου πάει να σπάσει..
Σάπιες αναμνήσεις σαν δαίμονες μου τριβιλίζουν το μυαλό!
Μέσα μου επικρατεί κάτι σαν λαίλαπα, κάτι σαν έργο του Καντίνσκι.
Μερικά σκαμπανεβάσματα..
Ίσως αρχικά ένα γέλιο.. (Ναι! σιγουρα ένα γέλιο!)
Ίσως μετά ακολουθεί ένα δάκρυ, μερικά ψεύτικα χαμόγελα
στο ασπρόμαυρο κοινό, έπιτα ένα ξέσπασμα θυμού κ' οργής!
Τέλος, ένα βίαιο υστερικό γέλιο πλημμυρίζει το δωμάτιο..
Σιωπή...

Χύνω τον καφέ πάνω στα γραπτά μου..

Μερικά παραμυθάκια..

Η ψυχεδέλεια μου χτυπά την πόρτα..

Πάω για τσίγαρο..